Blog 4: Kindermiddag

Om 13:30 uur zitten we in de hal. Hoe laat zouden de kinderen komen? En hoeveel?

Elke middag hebben we daar een kindermiddag. Per keer komen een paar klassen. Vandaag zijn standerd 7 en 8 aan de beurt. Om 13:30 uur zitten de eersten in de hal, fijn dat ze er zijn. Hoe laat komen de anderen? We gaan alvast wat zingen, en zingen, dat kunnen ze wel. Een paar jongens worden erop uitgestuurd om de anderen te gaan roepen. Uiteindelijk komen ze er aangerend. Na het zingen en bidden vertel ik Bijbelverhaal. Het thema van de kindermiddagen is 'jong de Heere vrezen'. Vandaag gaat de vertelling over hoe Nathanaël een discipel werd van Jezus.

Voor me zie ik meer dan 80 kinderen op de houten bankjes zitten. Naast hen zitten een aantal van de werkgroep. Het is zo leuk om mee te helpen met de kindermiddagen en de kinderen te leren kennen. De kinderen zitten in standard 7 en 8, maar hun leeftijden zijn heel verschillend. Sommigen zijn 12, anderen 16 of 17 jaar.

Het wordt stil. De kinderen luisteren stil naar het Bijbelverhaal. Gelukkig mag ik het in het Nederlands doen, het valt nog nie mee om de hele vertelling in het Engels te doen. Na een paar zinnen wacht ik even, Corrie vertaald het in het Chichewa. Hier bij Stéphanos mogen ook zij de Bijbelse boodschap horen. Zij hebben het ook nodig om over Jezus te horen. Daarin is geen verschil tussen hen en ons. Wij mogen 'zaaien', de Heere weet wat de uitkomst is.

De activiteit wordt uitgelegd. Daarna worden de bankjes naar de tafel gesleept. Het is tijd voor het knutselwerkje voor de sponsors. De kleine kinderen zijn maandag al geweest. Het 'vrij' tekenen viel voor hen niet mee. Emma, een meisje met een verstandelijke beperking, kan zelf niet tekenen. Wat kleuren op papier zetten lukt haar wel. Ze pakt regelmatig mijn hand, een 'stille vraag': help je me even? Mijn gedachten gaan even terug naar Nederland. De zorg voor mensen met een verstandelijke beperking is daar zo goed geregeld. Deze kinderen zouden in Nederland al lang een plekje hebben gekregen op een dagbesteding. Wat fijn dat zij een sponsor heeft en hier bij Stéphanos is. Wat zou haar leven er anders uitzien als ze in één van de dorpjes zou opgroeien.

De kinderen vragen vaak 'what is you name'? Dat vinden ze zo leuk om te weten. En ze onthouden het wel hoor. De namen van de kinderen zijn soms lastig uit te spreken. Gelukkig hebben we daar iets bedacht. Jalien en Willeke hebben allebei 150 naamkaartjes gemaakt. De kinderen zijn er erg blij mee. Sommige oudere jongen zoals Gift, voelen zich er een beetje te stoer voor en stoppen 'm in hun broekzak. Op mijn vraag of hij geen naam heeft, moet hij lachen en haalt hij het naamkaartje uit zijn zak. Uiteraard wil hij er even mee op de foto. Ze vinden het erg leuk als een foto gemaakt wordt en ze de foto mogen zien. Sommige kinderen hebben dagen later het naamkaartje nog om.

Als laatste zingen we nog een lied en wordt er geëindigd met gebed. Ze krijgen een ballon en een pen. Een van de meiden van een andere groep komt even later naar Corrie toe. De dag daarvoor was zij geweest, maar toen had ze iets anders gekregen. Ze wil ook graag een pen. Een pen is hier een kostbaar bezit.

Om 16:00 uur stoppen we. Veel kinderen moeten nog een eind lopen. Wie zal zeggen hoeveel kilometers? Misschien lopen ze nog 1,5 uur voordat ze in hun dorp zijn. Om 17:30 uur begint het hier te schemeren. Om 18:00 uur is het echt donker.