Blog 3: Welcome to Stephanos

Een oud busje hobbelt over de kuilige zandweg. Het zit vol bleekgezichten. Bleek qua huidsleur en bleek van vermoeidheid van de verre reis. Ze zijn bijna 24 uur onderweg geweest en nu veilig in Chilangoma aangekomen.

We draaien het terrein van Stéphanos op. Bestemming bereikt. We zien wat gebouwtjes tussen het kale struikgewas. En kijk nou, overal vandaan komen kindertjes aangerend. Ze rennen hun beentjes uit hun lijf om zo snel mogelijk bij ons busje te komen. Ze hollen joelend en klappend mee. Blijkbaar wordt er naar ons uitgekeken! Al snel klinken uitbundige kinderstemmetjes in het Afrikaanse landschap:  ‘You are most welcome to Stephane’. Op welk vakantieadres wordt je met een lied verwelkomt?

De nachtrust doet goed en al snel breekt de zondag aan. We gaan lopend naar de kerk. Als we de weeshuisjes passeren, komen er wat kinderen naar buiten. Netjes een hoedje op, schoenen aan en een Bijbel in hun hand. Ze huppelen naar de kerk. Het schiet door me heen ‘Hoe vrolijk gaan de stammen op..’. Even later zitten we in het eenvoudige kerkje. Een stenen preekstoel, een whiteboard als psalmbord. Het imposante orgel schittert door afwezigheid.

De kerkgangers druppelen binnen. Een paar jonge vrouwen beginnen te zingen en de rest valt in. Een waardige vervanging van het orgelspel voor de dienst.  In Nederland kom je veelal als gezin naar de kerk. Hier komen de kinderen alleen. Je realiseert je opeens  de reikwijdte van ‘het weeskind zijn’. Alleen je plekje in de kerk zoeken, alleen in een bank gaan zitten. Ik kan het niet bevatten wat het is om alleen op de wereld te zijn.  Dan wordt er nog een schepje bovenop gedaan. De jongste Stéphansostelg dribbelt de kerk binnen. Kleine Birgit van 2,5 of 3 jaar. Ze loopt parmantig naar voren en klautert met handen en voeten op een bank. Zo alleen, zo klein. Ik moet driftig slikken om mijn emoties de baas te blijven.

De preek wordt in het Chichewa gehouden en voor ons vertaald in het Engels. In aansluiting op Pinksteren is het thema: De Heilige Geest. De drie punten zijn heel herkenbaar: Zijn Heilige Naam,  Hoe Hij gekend wordt en  Zijn Heilige werken. Het valt op dat de gemeente de teksten opzoekt die in de preek genoemd worden. Matthias van 13 die naast me zit, bladert moeiteloos van Eksodo via Akorinto naar Mateyo. Duimgrepen heeft hij niet nodig!

Het is goed toeven, daar in het kleine, eenvoudige kerkje.