Vakantiebijbelweek in Zambia

29 augustus 2022 - Door: Irene Swets

Vakantiebijbelweek

De scholen zijn gesloten en de kinderen genieten van de vakantie. Het is voor ons een goed moment om een vakantiebijbelweek te organiseren. De middagen zitten al vol met andere programma's, en nu de kinderen vakantie hebben kan de vakantiebijbelweek 's ochtends plaatsvinden. 

Het is vandaag de tweede ochtend van een lessenserie over Jona. Als we om 8:00 uur bij de kerk aankomen, komen al snel uit alle hoeken van het dorp kinderen aangerend. Ze genieten van het spelen met de ballen. De allerkleinsten worden bij ons neergezet. Sommigen van hen kunnen nog maar net zitten. Het aantal spelende kinderen groeit snel. Het spreekt voor zich dat dat ook wel eens problemen oplevert met het delen van de ballen en het samen spelen. De kinderen worden verdeeld in groepjes en krijgen een eigen stukje op het speelveld aangewezen. 

Het was gisteren erg onrustig tijdens de les. Daarom vragen de zondagsschoolleiders op het laatste moment nog wat vrouwen om te helpen. Als één van hen aan komt lopen, beginnen we het programma. De zondagsschoolleiders heten de kinderen hartelijk welkom en er wordt uit volle borst gezongen. Achter in de kerk zitten een paar koeienjongens. De koeien waar zij voor moeten zorgen lopen iets verderop en doen zich te goed aan resten maïskolven bij mensen in de tuin. Deze jongens zijn gehard door het leven en laten zich niet makkelijk iets gezeggen. Ze zijn in voor opstootjes, maar ze genieten van positieve aandacht.

Tijdens het Bijbelverhaal gaan de allerkleinsten naar buiten. Een paar grotere kinderen weten tijdens het programma te ontsnappen: Het spelen is veel leuker dan luisteren en stil zijn. Er blijven binnen nog genoeg kinderen over. We hebben onze handen vol aan het stilhouden van de kinderen. Na het Bijbelverhaal mag iedereen weer naar binnen er wordt er gekleurd. Er blijken 150 kinderen te zijn. Ondanks instructies blijven ze niet allemaal netjes zitten. De zondagsschoolleiders werken hard om alles in goede banen te leiden. Ik laat het maar even voor wat het is: ik begin schor te worden van het harde praten. De kinderen praten inmiddels ook hard: Het is een enorm aantal decibellen aan schelle kinderstemmen. Wie er het meest geniet van het kleuren weet ik niet.. De stille kinderen die te midden van alle kabaal rustig hun gang gaan? Of de koeienjongens op de achterste bank? 

Na het kleuren zijn de kinderen niet meer stil te krijgen. Het is zaak het programma snel te beeïndigen. De kinderen gaan weer naar huis. En de koeienjongens vervolgen hun weg met de koeien. Tot morgen! 

Lees de andere blogs van Irene Swets op www.ireneinzambia.nl/weblog