Krabbels uit Malawi van Willemien van de Ridder

6 december 2022 - Door: Willemien van de Ridder

Hoge prijzen

Lange rijen bij de pomp, uren wachten om de tank vol te krijgen. Of als je pech hebt te horen krijgen dat de voorraad op is wanneer je bijna aan de beurt bent. Dat kan je zomaar gebeuren de laatste maanden in Malawi. Een forex-tekort. Niet genoeg dollars in kas dus om voldoende brandstof in te kunnen kopen. Dat maakt het leven onzekerder. Je kunt trips plannen, maar zonder brandstof kom je niet ver. Gelukkig heb ik er niet veel last van gehad tot op heden. De maand september deed ik het rustig aan, de scholen waren die maand gesloten, dus kon ik minder in het veld doen. In oktober was de dieselvoorraad weer redelijk aangevuld en kon ik zonder wachten mijn tank elke keer bijvullen, al moest ik soms wel meerdere stations af. Ook al is er nog maar een kwart uit, als er voorraad is, volgooien! Zonder brandstof geen transport. Het dagelijks leven komt dan grotendeels stil te liggen. Winkels kunnen niet bevoorraad worden, taxi- en buschauffeurs komen thuis te zitten. De hele economie krijgt dan een knauw. De zwarte handel bloeit op. Niet nuttig voor een land.

 

Honger

De komende tijd ziet er spannend uit. Door de storm Ana zijn veel oogsten mislukt of er was weinig opbrengst. Veel mensen zijn door hun voorraad maïs heen en de zaaitijd begint net. Nieuwe aanvoer is dus nog niet te verwachten de komende maanden. Alleen als je dichtbij water zit kun je de tuin irrigeren en dus het jaar rond verbouwen. De prijzen van de maïs schieten dan ook omhoog. Dan komt het zwaard van de honger snel dichterbij. Als je hoort dat mensen nu mango's koken om te eten, dan weet je genoeg. Er is geen maïs meer in huis. Net als in heel de wereld zijn er forse prijsstijgingen in het land. Diesel- en bezineprijzen zijn meer dan verdubbeld, de prijs van kookolie is zelfs met 200% gestegen. Een product wat ieder huishouden dagelijks gebruik. Kocht ik in het verleden bij de bakker brood voor 75 cent, nu betaal ik een euro meer!

Maar ik heb nog geld om eten te kopen en zoveel mensen in de dorpen hadden al weinig of niets en zakken dus verder in de armoede. Maar de kinderlach verdwijnt niet, zij lijken het gevaar nog niet te zien en roepen me 'Kalibu' (eet met ons mee) na als zij genieten van hun bord nsima (maïspap) met bonen. Zolang er iets te delen is, zullen ze delen. Dat is de cultuur.

 

Afronden, overdragen en loslaten

Ik heb nog een aantal weken om de laatste dingen af te ronden. De scholen sluiten in de tweede week van december. Ook het Stéphanoskantoor gaat dan een aantal weken dicht vanwege de feestdagen. Dus voor die tijd moet alles gedaan worden. Of het helemaal gaat lukken weet ik niet, maar gelukkig kan ik het overdragen. De training die ik gaf heb ik helaas niet af kunnen maken. Het zouden nog twee afrondende lessen moeten zijn en een toets, maar omstandigheden lieten het niet toe. De spritueel werker van Stéphanos, dominee Massa, hoopt het voor mij af te maken. Hij zal ook de opvolging verzorgen. Ik geef het dus met een gerust hart over.

 

Deze weken staan ook in het teken van opruimen en inpakken. Omdat de container richting Nederland gaat, kan ik wat spullen meegeven die ik anders hier verkocht zou hebben. Het opruimen van kasten maakt ook ruimte in mijn hoofd en ik werk zo mooi naar het afscheid toe. beetje bij beetje losmaken.

Wat zou ik graag van al die soorten vogels rond mijn huis er wat mee willen nemen naar Nederland. Maar ook de vermoeiende ritten over de hobbelige en stoffige wegen ga ik missen, al dacht ik eerst van niet. Het is zo puur, zand, bomen, gras, laag tempo. Geiten en koeien op de weg en kleine kinderen op blote voeten die op veilige afstand van de auto blijven staan (zie foto's). Het geeft een soort van rust. Rust waar je in Nederland meer naar moet zoeken. Ook al realiseer ik het mij vaak, de ware rust is elders.

 

Hartelijke groet, Willemien

 

Beeld: Willemien van de Ridder